Analiza wiersza "Żebrak", Lermontow M.Yu.

Praca "Żebrak" Lermontow napisała w 1830 rokurok w wieku szesnastu lat. Jest to jeden z lirycznych wierszy tak zwanego "cyklu Sushkova", którego pojawienie się wiąże się z wydarzeniami z biografii młodego poety.

Fabuła wiersza "Żebrak" Lermontow wziął odjego osobiste doświadczenie. W 1830 Arseniev (babcia z wnukiem Michael) i inne rodziny: Stołypin, Vereshchagin i Sushkov razem odwiedził Trójcy Sergeyevka Lavra. Tam młodzieniec usłyszał historię niewidomego nędznym starca, który skarżył się na fakt, że niedawno ganek kościół w jego filiżance okrutnych młodych żartownisiów zamiast żebractwa umieścić garść kamyków. Ta sprawa głęboko zaszokowała receptywnego młodego człowieka. Pisanie do domu o Anew poematu „żebrak”, Lermontow dobył go osobliwe podobieństwa między tym, co się stało, a ich stosunek do Sushkova.

Często wydarzenia rozgrywające się w życiuwybitny twórca, staje się ważny nie tylko dla siebie, ale także dla historii kultury narodowej. Wiersz "Żebrak" Lermontow, wówczas poetka nowicjusz, stworzony w odpowiedzi na żarliwe, ale niechętne uczucie dla Katarzyny Śuszkovy.

M.Yu. Lermontow "Żebrak" (część 1 analizy)

Dzieło można podzielić na dwie częścinierówne części. Pierwsza część - fabuła (8 wersetów). Centralny obraz nieszczęśliwego żebraka powstaje przy pomocy epitetów: żebractwa, zwiędłych, ledwo żywych z głodu i pragnienia. Poprosiłem tylko o konieczny, a nie pieniądz - chleb, jego oczy są pełne cierpienia i przeciwności. Im bardziej kryminalny, wydaje się zastępowanie życiowej potrzeby bezużytecznego, zimnego kamienia. Wynik jest jasny: bez chleba ta osoba nie przetrwa.

"Żebrak" Lermontow (analiza części 2)

Druga część to epilog, wyjaśnienie (4 wersety), wyrażone w przenośnej i szczegółowej metaforze. Potrzeba wzajemnego odczucia poety równała się potrzebie kawałka chleba człowieka umierającego z głodu.

Podstawa wiersza i jego artystyczneDecyzja była wydarzeniem na laurach, używanym przez autora jako symbol człowieka, a w przypadku lirycznego bohatera - kobiecej obojętności i mentalnej głuchoty.

Prawdziwa, nie poetycka historia stosunkówLermontow i Sushkova kontynuowali w 1834 roku. Znów się spotkali, tym razem w Petersburgu. Cały miesiąc poeta zabiegali Ekaterina, pomimo faktu, że zamierza poślubić swojego przyjaciela - Alexei Lopuchin. Michael był w jej domu, na wszystkich kulek towarzyszy jako dżentelmen, otoczone troską i uwagą, starając się zdobyć serce dziewczyny i zemścić się za odrzucone młodzieńczych uczuć, ale przedstawiając sytuację jakby chciał uratować od wczesnego małżeństwa swego przyjaciela. Kiedy miłość osiągnęła uznanie zakochana Katarzyna otrzymała list od nieznanego otworzyć całą prawdę i spowodowało zerwanie stosunków. Do końca swoich dni Sushkova Katarzyna i nie uznają, że list został napisany Lermontow się, rozczarowany w miłości i szczerości kobiety. Widział w zachowaniu dziewczyny tylko komercyjne pragnienie udanego przyjęcia.

Wiersz jest przykładem romantycznego stylu w poezji XIX wieku. Jest nasycony melancholijnym nastrojem samotności, rozczarowaniem ludzi i ich moralnością.